Claude Piron

La unua devo estas alfronti realisme la situacion


Ni petis la konatan aŭtoron kaj psikologon Claude Piron komenti la lastatempajnproblemojn inter la estraro kaj la Centra Oficejo de UEA. Jen kion li skribis:


Mia sperto pri neesperantistaj internaciaj organizoj instruis al mi,ke tre ofte estas malbona laboretoso, kiam homoj el diversaj kulturoj devaskunvivi, esti kune la tutan tagon, kaj kune labori. Okazas multajmiskomprenoj. Homoj ja havas malsamajn ideojn pri tio,kio estas grava aŭ ne, deca aŭ ne, oportuna aŭ ne, ktp, aŭ pri la manierosin teni unu rilate la alian, komuniki. Krome, la fakto vivi malproksime delanaskiĝlando kaj baza familio ofte kaŭzas frustrojn (eble nekonsciajn), kiujnegative efikas sur la etoson.


Mi travivis tion tre akre en UN, Novjorko,kiam mi estis juna kaj tie laboris. Mi neniam poste renkontis tielmalagrablan, fakte suferigan, senesperigan labor-etoson. Estas do probable,ke parto de la problemoj estas ligitaj al tiu diverskultureco kaj restadofor de la hejmo.


Bedaŭrinde, mi ne vidas, kiel solvi la problemon. Necesus, ke ĉiuj havuprofundan volon rebonigi la etoson, sincere paroli inter si pri la problemojpor ilinanalizi konsiderante ilian sentan aspekton (sed eĉ tiurilate popolojhavas malsamajn tradiciojn, kaj tiuj diferencoj povas havi negativaninfluon), akcepti, ke aliaj povas reagi tre malsame, provi superi lakonfliktojn evitante, ke iu venku kaj iu malvenku, ktp. Tio postulas multajnalte homajn kvalitojn, kiujn oni ne povas postuli de mezuma persono.


Laŭ mia sperto, la plej grava faktoro en tia situacio estas la personecode la estro. Se li aŭ ŝi estas diplomata, komprenema, firma, kapablakomunikikun respekto tamen ne tolerante fuŝojn, la situacio povas reboniĝi. Sed,statistike, kiom da homoj ekzistas kun tiuj necesaj ne tiel oftaj kvalitoj,kiuj akceptus labori por Esperanto-institucio?


Kiom koncernas la mesaĝon de Jukka Pietiläinen [kiu postulas demision de la tuta estraro], mi diros nur, ke ne eblas aprobi aŭ malaprobisen havi precizajn detalojn pri tio, kion signifas "ne eblas kunlabori". Porpovi eliri el la situacio, necesas scii ekzakte, pri kio temas.


Kunlaboropri kiu tasko? Kiam?


Ĉu temas pri miskomprenoj en interŝanĝoj kun laestraro? Ĉu iu en la estraro aŭ oficistaro rifuzas agnoski, ke li aŭ ŝijen kaj jen eraras kaj devas ripari? Se jes, kiu? Pri kio?


Ĉu iu sentis sininsultita, insultata? Ĉu iu havas la senton, ke oni postulas de li aŭ ŝiion neeblan? Ĉu iu mensogis, promesis ion, kio neniam estis plenumita, aŭrifuzas frontealiri tiun aŭ alian malfacilaĵon, aŭ malemasdiri precize, kion fari, antaŭ tiu aŭ aliaproblemo?


Ĉu iu aliras la taskojn neserioze, sen sento pri respondeco? Ĉuiu trudas tiel nerealismajn ideojn, ke la aliaj nur povas senkuraĝiĝi,kaj tiu unua tamen rifuzas ŝanĝi sian starpunkton?


Ĉu instrukcioj estas foje, ofte, neklaraj? Ĉu oni riproĉas al homoj, kionili faris, kvankam oni ne precize instrukciis ilin? Kiuj ekzakteestas la kritikoj aŭ riproĉoj de la estraranoj pri la oficistoj kaj de laoficistoj pri la estraranoj?


Tiel longe, kiel ni havos nurĝeneralajn impresojn kiel "ne eblaskunlabori", eblos nenion fari. La unua tasko estus do precizigi lastreĉiĝojn per konkretaj ekzemploj. Sed tio postulus, ke oficistoj kuraĝuprecize kritiki la estraranojn, kaj reciproke, kaj tian kuraĝon homoj povasne havi, (ankaŭ fojfoje pro kulturaj kaŭzoj: mi scias nenion pri la koreakulturo - mi nun aludas al Lee, kiun, cetere, mi persone alte estimas - sed mi konassufiĉe da azianoj por scii, ke por multaj estus ege malfacile providiri tute malkaŝe sian opinion en tia afero).


Eble indus ankaŭ krei ian neutralanorganon, al kiu la konfliktoj kaj plendoj estu submetataj.


Mi esperas, ke mi ne sonas tro senkuraĝiga, sed kion fari? La unua devoestas alfronti realisme la situacion.


Claude Piron